Geen IPZO meer, maar wat dan wel? Hoe gaan we nu verder?

Omdat we niet verder gingen met IPZO, moesten we op zoek naar iets anders. Toen ik ging googelen op de trefwoorden ‘honden’ en ‘autisme’ kwam ik bij verschillende instellingen. Eén van die instellingen was Stichting SAAC. Stichting SAAC (Service animals for autistic children) is een onderdeel van HVA (Hulp voor autisme)

“De relatie tussen mensen en dieren heeft een eeuwenlange historie en de rollen die dieren vervulden waren divers. In onze westerse samenleving worden huisdieren vooral beschouwd als gezelschapsdieren én als utilitaristische dieren, die ingezet kunnen worden voor het vervullen van bepaalde taken, zoals voor het begeleiden van blinden, doven en sinds een aantal jaren ook voor het begeleiden van zeer jonge kinderen met autisme. Onderzoekers ontdekten dat er belangrijke gedragsverbeteringen tot stand kwamen zoals: afname van ‘autistische’ gedragingen als fladderen, geluidjes maken enz. en een toename van sociaal aangepast gedrag zoals het initiëren van contact met de omgeving. In Canada werden met succes speciaal opgeleide honden ingezet om de veiligheid van het kind met autisme te waarborgen en de mobiliteit van het kind en het gezin te vergroten. Gezinnen van kinderen met autisme die een autismebegeleidingshond krijgen, ervaren een toename in de veiligheid, een toename in de mogelijkheden om samen op stap te gaan en een positieve verandering in de manier waarop het gezin in het openbaar bejegend wordt. De veiligheid nam zowel op straat als in huis toe. Zaken als boodschappen doen of naar school lopen verliepen aanzienlijk minder stressvol en uitjes die voorheen praktisch onmogelijk bleken, waren met de autismebegeleidingshond erbij wel te doen. Doordat in het openbaar nu eerder de hond dan het afwijkend gedrag van het kind met autisme de aandacht trok, voelden ouders en brusjes zich minder opgelaten en werden ze in de gelegenheid gesteld op een positieve manier iets over hun kind/brusje of autisme te vertellen.”*

*Bron: Stichting SAAC

HVA zet zich in voor kinderen en jong volwassenen met autisme. Ook bieden zij begeleiding aan de overige leden van het gezin.
De hulp van HVA is er op gericht om de zelfredzaamheid te bevorderen, te behouden of te compenseren. Dat doen ze door de problematiek binnen het gezin goed in kaart te brengen door observaties en analyses.
Dat is ook bij ons gebeurd. In augustus van 2010 kwam Mariolein Ockers voor het eerst bij ons thuis voor een intake gesprek. Wat al snel bleek was dat ze enorm gedreven en enthousiast is. Ze wist ook waar ze over praatte. Kortom, ook dit voelde goed.

In eerste instantie zouden we verder gaan met de hondenangst van Bram. Mariolein kwam één keer per twee weken en had steeds een hond bij zich om te oefenen. Al vrij snel kwamen we aan de praat of een eigen hondje, met de nadruk op “–dje”, niet goed zou zijn voor Bram. En van het één kwam het ander………ER KOMT EEN HOND!

Mariolein had destijds Ylias, een mooie witte Australische Labradoodle, bij zich en daar zijn we enorm verliefd op geworden. Wat een prachtige beer met een hoog knuffelgehalte. Dat wilden wij ook wel, maar dan wel een mini formaat…….