Indy was 10 weken oud, zat in een gesloten bench maar Ilse kwam mijn kantoor niet binnen
Ilse is een meisje met PDD-NOS en was ontzettend bang voor honden. Eigenlijk om precies dezelfde redenen als mijn eigen zoon voorheen. Ze vond ze vervelend, vies, springerig en vooral…….onvoorspelbaar. Ook bij Ilse was het zo dat ze rustig een paar kilometer om fietste wanneer ze ergens een hond zag lopen. Ze was zelfs zo bang dat ze mijn kantoor niet binnen kwam ook al zat Indy in een gesloten bench.
Eigenlijk heb ik dezelfde training in gezet als men destijds bij Bram heeft gedaan. Stapje voor stapje steeds een beetje dichterbij. Maar wat nog belangrijker was, we zijn bezig geweest met het gedrag van een hond. Dit hebben we gedaan door allerlei materiaal in te zetten, werkbladen, filmpjes, spelmateriaal en uiteindelijk Indy. Ilse nam steeds haar vriendin Mariska mee naar iedere sessie die we hadden. Zij zat bij Ilse in de klas en gaf haar steun.
De moeder van Ilse had er een hard hoofd in dat het zou gaan lukken totdat ze met eigen ogen zag wat voor sprongen haar dochter maakte. Ze heeft op een gegeven moment aan haar moeder laten zien dat ze met Indy al durfde te apporteren. Ik heb daar een filmpje van gemaakt dat Ilse mee naar huis heeft gekregen, zodat ze het zelf ook nog weer eens terug kon kijken.
Het onderwerp ‘angst’ kwam in iedere les weer terug. Wat doet angst met je? Beperkt het je ook? Als je deze angst kan overwinnen, wat zegt dat dan over jouw andere angsten?
Ilse heeft enorm haar best gedaan en haar angst voor honden is verdwenen. Het is nu zelfs zo dat ze vraagt of ze Indy mag komen halen bij, voor haar, andere spannende momenten zoals bijvoorbeeld een stagegesprek. Ze neemt Indy dan mee ter ondersteuning. Ook is Ilse mee geweest naar een voorlichtingsavond over het VO (Voortgezet Onderwijs) voor ouders van leerlingen in groep 8. Daar heeft ze iets verteld over een traject bij ons op school. Ik had haar daarvoor gevraagd en het antwoord dat ik kreeg was; “Ik ga alleen als Indy ook mee gaat!”. Dat antwoord hadden zowel de moeder van Ilse als ik een jaar geleden niet verwacht.
Tineke (de moeder van Ilse): “Wat we zelf gemerkt hebben is dat ze zelfs voor vreemde honden ook niet meer bang is, ze weet wat ze moet doen (en niet), terwijl ze vroeger eens gillend weg liep voor een hondje formaat rat (die ik niet eens zag!). Ilse is over het algemeen zekerder geworden en dat dank zij Indy!
Ook wij als ouders zijn hier natuurlijk heel blij mee. Ilse gaat Indy volgend jaar als ze van school is heel erg missen.”